"Bu parkı son kez birlikte turlayalım..." (*Hakan Kurtaş)

Ne güzel yazmış Hakan Kurtaş,
Değil mi? 

Son 10 gündür birinin bana bunu demesini istiyorum. 
Elimden tutup, benimle yürümesini.
Yol boyunca konuşsak mesela 'bir yerde takıldım, burayı atlayabilmem için elimden tutar mısın?" diye sorabilsem ona. 
Ama ile başlamayan cümleler kursam,
Çünkü ile kendimi hiç açıklamasam...
Bağlamasam kendimi bir özneye, öznenin tümlecine...
Yük gibi gelmese her cümlemin sonu.
Öyle bir nefes gibi boşalsa gitse içimden "içimde tuttuklarım"... 



"Yokuş yukаrı koşsаm, tepeden dönüp bаksаm
İçimden bir şey çıksа, аşаğıyа yuvаrlаnsа
Döne döne kocаmаn olsа аmа kırılmаsа..."

Ne acayip biri oldum.

Kendimi kendimle anlamaya çalışıp,

bir potada eritmeye çalışıyorum istediklerimi.

Zamanım yok,

İki Rüya'yı aynı anda mutlu edemem,

içimde doğan üçüncü kişiye yaşama şansı veremem.

Biri işe giderken, diğerini evde uyutamam! 

Evet, bunu bile yapamam. 

"ooooooooooooof,

of, of , of , of "

Bir insanın kaç odası olabilir?

Kaçında oturup, kaçında yayılabilir?

Seslensem, duyulur muyum?

Yoksa "bir evin bir odası" deyip çok mu hafife alıyorum.

Ya bilmeden, başka bir Dünya'ya açılıyorsa o kapılar?

Ve yine aynı şekilde kapanıyorsa yüzümüze? 

İçinde miyiz şimdi bu buhranın, dışında mı?

Hangi şarkı bizi söylüyor, 

Ya da şarkılar, ne zamandır bizi söylemiyor?

"Görenler seninle ben mi? 

Kırmızı dikenler mi?

Yoksa tesadüfen oradan gelip geçenler mi? 

Biterken durmayalım,

Geceye sormayalım"

Şöyle mi yapsam acaba,

Yüzümde maskem, kulağımda müziğim bu akşam evimden çıkıp 

Sadece yürüsem ve yürüsem mi? 

Ama peki o soru? 

"İstersen bu parkı son kez birlikte turlayalım..."

Ya, istemiyorsam?