30'a 2 kala

Hep kendimi aradım.
Sağda solda , içimde dışımda, başkalarının gözlerinde, birilerinin sözlerinde..
Her yerde..
Kendimi sordum insanlara..
"Ben nasıl biriyim sizce?"

Eleştirildim ve en dayanılmazı hep bu oldu benim için..
Beni nasıl sevmezlerdi, bende nasıl yanlış bir taraf görebilirlerdi?
Kaybetmek yoktu, vazgeçmek vardı..
Ve ben kendimi ararken , hep bir ben bıraktım satır aralarında, cümle başlarında, girdiğim hayatlarda..

İnsan büyüdükçe çoğalmıyormuş, azalıyormuş meğerse...
Darılıyormuş tanıdığı herkese , en az bir kere..
Kimi hakkediyormuş küçük küskünlükleri,
kiminde de nasıl sırıtıyormuş ufak bir toz lekesi..
İnsan büyüdükçe unutuyormuş dağı taşı insanı havayı suyu .. bildiği hissettiği her şeyi umarsızca sevmeyi..

Herkesin bir derdi var kapalı kapıların ardında ...
Ve sanıyoruz ki, " bu benim nasıl başıma geldi?" , evet..
...

Oysa önce kabullenmekmiş derdi, istiyorsak çareyi...
Çünkü dert görünen dert değil, mutluluk görünen mutluluk değil...
Bir gram sevgi yoksa özünde, insan görünen insan değil..

Bu yüzden kendimden başladım iyileşmeye.
Biliyorum ki ben kendimi seversem, herkes sevebilecek birbirini...
Herkesi olduğu gibi kabullenme yaşındayım.
Teşekkür ediyorum, artık daha iyiyim sizinle..